Του Αλέκου Καλύβη* Η απεργιακή κινητοποίηση στις 23 Φεβρουαρίου κατέδειξε τις μεγάλες δυνατότητες του κινήματος όσο και τον κλιμακούμενο αυταρχισμό της εξουσίας, που στην πράξη πλέον οδηγεί σε απαγόρευση των συναθροίσεων
Η απεργία είχε μεγάλη επιτυχία ακόμη και σε μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα. Το κλείσιμο των μικρών εμπορικών καταστημάτων έδωσε μια διαφορετική νότα και δημιουργεί τη βάση μιας πιο σταθερής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα. Η κεντρική συγκέντρωση ήταν καλύτερη από αυτήν της 15ης Δεκέμβρη αλλά όχι τόσο μαζική με αυτήν της 5ης Μάη. Στην επαρχία η εικόνα της μαζικότητας ήταν καλύτερη από κάθε άλλη φορά. Τα πιο μαζικά μπλοκ διαδηλωτών ήταν των εργαζομένων που πλήττονται άμεσα από τα κυβερνητικά μέτρα αλλά και αυτά των κινημάτων "δεν πληρώνω", ενώ ήταν πολύς ο κόσμος που κατέβηκε ανοργάνωτα στην πορεία.
Διαμορφώνονται μεγάλες δυνατότητες κλιμάκωσης της πάλης
Το επόμενο διάστημα θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο και πρέπει να ενταθεί η κοινωνική και πολιτική πίεση. Η κυβέρνηση αισθάνεται απομονωμένη και γίνεται πιο καθαρή όχι μόνο η αναλγησία αλλά και η αποτυχία της πολιτικής της. Ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων οργανώσεων, η ανάπτυξη πάλης σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο πρέπει να περάσει σε νέο επίπεδο οργάνωσης και υλοποίησης. Το μεγαλύτερο προσόν που πρέπει να αποκτηθεί είναι η μαζικότητα και η μαχητικότητα του ίδιου του κινήματος. Αυτό είναι που κυρίως μετρά και όχι η καθαρότητα ή η υπερδραστηριοποίηση κάποιων οργανωμένων μειοψηφιών.
Το κίνημα πρέπει να μάθει να περιφρουρεί τους αγώνες του από τις μικρές ομάδες των γνωστών-αγνώστων, που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να προβοκάρουν τους αγώνες, να δίνουν πρόσχημα στην κρατική καταστολή να εκδηλώνεται πιο απροκάλυπτα και στην κυβέρνηση να αποπροσανατολίζει και να αποκρύπτει την μαζικότητα και τα αιτήματα των κινητοποιήσεων. Επί τέλους πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να ολοκληρώνουμε τις διαδηλώσεις χωρίς τους τόνους χημικών. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση η οποία διαλύει τις συγκεντρώσεις και αποθαρρύνει τον κόσμο να κατέβει στα συλλαλητήρια.
Επίσης η αριστερά πρέπει να αντιμετωπίζει με μεγαλύτερο σεβασμό την αυτονομία του κινήματος. Να απαλλαγεί από πρακτικές όπου κάποιοι δημιουργούν κομματικές υγειονομικές ζώνες για να μην συγχρωτίζονται οι «πολιτικά καθαροί» με τους «μολυσμένους» εργαζόμενους ή από άλλες που επιλέγουν στελέχη της τα οποία, φορώντας το σαρίκι των εξεγερμένων της Αιγύπτου, φαντασιώνονται μηχανιστική μεταφορά καταστάσεων και παρουσιάζονται ως αυτόκλητοι διοργανωτές των συγκεντρώσεων των συνδικάτων. Είναι απόλυτα θεμιτό και πρέπον να αποφασίσουν οι εργαζόμενοι και το κίνημα το ίδιο να παραμείνουν στο σύνταγμα και να υπογραμμίσουν με μεγαλύτερη ένταση τη διαμαρτυρία τους. Αυτό, όμως, το πραγματοποιείς και αιφνιδιάζεις τον αντίπαλο και δεν το ανακοινώνεις την προηγούμενη μέρα, δίνοντας μάλιστα την ευκαιρία στην εξουσία να σχεδιάσει με την άνεσή της τη διάλυση της συγκέντρωσης.
Αυτή η λογική υποκρύπτει έναν αγχώδη και άγονο ανταγωνισμό μεταξύ των δυνάμεων της αριστεράς που πλήττει το κίνημα αλλά και μια λαθεμένη πολιτική πρακτική που όχι μόνο δεν σέβεται, αλλά παραβιάζει την αυτονομία του μαζικού κινήματος. Η αριστερά δεν έχει αυτό τον ρόλο. Φυσικά έχει κάθε δικαίωμα να παρεμβαίνει με τις θέσεις της, να κρίνει, να ασκεί αυτοτελώς τις πολιτικές της πρωτοβουλίες, να συμμετέχουν τα μέλη της μέσα στο μαζικό κίνημα, να στηρίζει αλλά όχι να καπελώνει από τα πάνω το κίνημα. Επιπλέον η αναγκαία σκληρή κριτική στις πλειοψηφίες των ηγεσιών ιδίως της ΓΣΕΕ δεν μπορεί να οδηγεί σε απαξίωση και των εργατικών θεσμών που απέδειξαν, με τις μεγάλες απεργίες, ότι χωρίς τη συνδρομή αυτών των θεσμών δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν αυτά τα πολύ μεγάλα γεγονότα.
Συγκρότηση κοινωνικού μετώπου
Σε αυτή τη φάση πρέπει να κλιμακωθούν οι αγώνες. Αυτό δεν έχει σχέση τόσο με την αριθμητική των απεργιών αλλά με την δυναμική μιας πολύμορφης αγωνιστικής δράσης που θα βάζει σε κίνηση εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο. Στους χώρους δουλειάς, στις συνοικίες, στις πόλεις, πρέπει να χτίζεται ένα κοινωνικό μέτωπο το οποίο να συντονίζεται με πιο κεντρικές κινητοποιήσεις και απεργίες. Να οικοδομείται από τα κάτω μια αρραγής ενότητα που θα ακυρώνει τις συμβιβαστικές λογικές των δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού και θα παραμερίζει τις διασπαστικές πρακτικές. Η μάχη κατά του Μνημονίου και της τρόικας χρειάζεται να αναβαθμιστεί με την διαμόρφωση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας που θα εμπλέκει στον κοινό αγώνα εργατικά συνδικάτα, φορείς των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού που πλήττονται, επιστημονικούς συλλόγους, διανοούμενους, τη νεολαία, τα διάφορα κινήματα που αναπτύσσονται αυτή την περίοδο, όλα αυτά με έναν κεντρικό συντονισμό σε ένα πανελλαδικό δίκτυο και με αποκεντρωμένη δράση.
Τώρα χρειάζεται η άνθηση του κοινωνικού με όρους κινήματος και αυτονομίας. Η οικοδόμηση του πολιτικά εναλλακτικού στο πλαίσιο της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι μια σχετικά αυτοτελής διαδικασία που πρέπει να επηρεάζει και να επηρεάζεται από το κίνημα, να κινείται παράλληλα, να γιγαντώνεται με τη μορφή και το περιεχόμενο ενός πολιτικού ρεύματος που θα δίνει πολιτική διέξοδο στην κοινωνική δυναμική.
Σε αυτή την κρίσιμη φάση, που γίνεται ολοφάνερο το πλήρες αδιέξοδο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του Μνημονίου, που η κυβέρνηση χάνει κάθε ίχνος πολιτικής νομιμοποίησης αλλά παρόλα αυτά εντείνεται η επίθεση σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, χρειάζεται να βοηθήσουμε το κίνημα να αναπτυχθεί με τους δικούς του όρους. Χρειάζεται να γεμίζουμε συνεχώς την καρδάρα κι όχι να την κλωτσάμε.
* Ο Αλέκος Καλύβης είναι πρώην αναπληρωτής πρόεδρος της ΓΣΕΕ
- Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΑΥΓΗ στις 3-2-2011
