ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ Αθήνα, 13 Φεβρουαρίου 2014

ΚΟΙΝΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ - ΚΟΙΝΟΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ  ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ  ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ  ΕΥΡΩΠΗΣ

Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη Συνδικάτων: Μια διαφορετική πορεία είναι αναγκαία.

·         Η διοργάνωση στην Αθήνα της Συνδιάσκεψης των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων της Ευρώπης,  πρέπει  και μπορεί να αποτελέσει ξεχωριστό  γεγονός για τους εργαζόμενους και να σηματοδοτήσει την έναρξη μιας διαφορετικής πορείας στον προσανατολισμό και τη δράση των συνδικάτων πανευρωπαϊκά, με στόχο την ανατροπή του νεοφιλελεύθερου πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

·         Ιδιαίτερα στη  σημερινή συγκυρία, όπου ο κόσμος της μισθωτής εργασίας όχι μόνο στην Ελλάδα και τον Ευρωπαϊκό νότο, αλλά και ευρύτερα στην Ευρώπη, έχει υποστεί ανεπανόρθωτα πλήγματα από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας, της υψηλής ανεργίας, της ακραίας φτώχειας, της κατάργησης μεγάλου μέρους των δημοκρατικών, κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, η συνάντηση και η συζήτηση των ευρωπαϊκών συνδικάτων έχει μεγάλη σημασία, αρκεί να καταλήξει σε ανάπτυξη κοινών και συντονισμένων δράσεων των εργαζομένων.

·         Για το λόγο αυτό, η Συνδιάσκεψη, θα πρέπει να λάβει ουσιαστικό πολιτικό και συνδικαλιστικό περιεχόμενο, θα πρέπει να αναλύσει το μέγεθος της οικονομικής κοινωνικής καταστροφής που συντελείται στις κοινωνίες και τους εργαζόμενους από τις μνημονιακές πολιτικές της νεοφιλελεύθερης λιτότητας που επιβάλλει η Ε.Ε. και να καταλήξει σε μια πειστική εναλλακτική πρόταση των συνδικάτων, που θα υπερβαίνει τις γνωστές προσεγγίσεις και προτάσεις της ΣΕΣ για το ρόλο και την προοπτική της Ε.Ε. Πάνω από όλα όμως, απαιτείται να υπάρξει ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα που όχι μόνο θα καταδικάζει τις πολιτικές της Ε.Ε. αλλά ταυτόχρονα  θα οδηγεί  με καθαρά αιτήματα διεκδίκησης και στόχους πάλης,   στη συντονισμένη αγωνιστική δράση των συνδικάτων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

·         Σε μια εποχή, όπου η διεθνής και ευρωπαϊκή ελευθερία οργάνωσης, κίνησης και ομογενοποίησης  των συμφερόντων του κεφαλαίου είναι γεγονός, η οργάνωση, η ανάπτυξη και ο συντονισμός  κοινών ευρωπαϊκών εργατικών -  κοινωνικών αγώνων, με συνέχεια, με κοινό σχέδιο και με προοπτική, που θα βάλουν τη σπίθα μιας νικηφόρας ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού σε όλη την Ευρώπη και θα σηματοδοτήσουν ένα διαφορετικό προοδευτικό τοπίο για τους εργαζόμενους, είναι το μόνο αντίβαρο και επιτακτική ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε.  

·         Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, τα  εθνικά συνδικάτα στην Ευρώπη, με ευθύνη και της ΣΕΣ έχουν  ήδη καθυστερήσει. Υπάρχει σημαντικό έλλειμμα ανάλυσης της πραγματικής κατάστασης στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, της αξιολόγησης του περιεχομένου των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ασκούνται και των επιπτώσεών τους στις κοινωνίες και τους εργαζόμενους. Τα συνδικάτα στην Ευρώπη σήμερα, απαιτείται  να αναλύσουν  σωστά την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη, να κατανοήσουν  που οδηγείται το ευρωπαϊκό σχέδιο πολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσης, μέσα στο σημερινό πλαίσιο της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης εν μέσω της παγκοσμιοποίησης.

·         Κυρίως όμως οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη επιζητούν την  αποτελεσματική  προώθηση της  αναγκαίας πλέον διεθνοποίησης – ευρωπαϊκοποίησης  του αγώνα των συνδικάτων, της οργάνωσης και του συντονισμού  των αντιστάσεων τους, μέσα από την οργάνωση ταυτόχρονων   κοινών  αγώνων  και κοινών δράσεων, στην κατεύθυνση της ανατροπής του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού ευρωπαϊκού μοντέλου ολοκλήρωσης.  

Για ποια Ευρώπη μιλάμε σήμερα

·         Το βάθος και η διάρκεια της κρίσης στην ΕΕ,   οφείλεται αφ’ ενός, στη γενικότερη κρίση του καπιταλισμού των χρηματαγορών της οποίας αποτελεί μέρος και, αφ’ ετέρου, στην αντιδημοκρατική θεσμική αρχιτεκτονική της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που έχει τις ρίζες του στη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

·         Τα συνδικάτα, θα πρέπει να έχουν ξεκάθαρο ότι η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια, μια βαθιά και αντιδραστική μετάλλαξη, όπου το παλιό ευρωπαϊκό ιδεώδες έχει καταρρεύσει.

·         Η σημερινή Ευρώπη και κυρίως η Ευρωζώνη έχουν μεταβληθεί σε έναν πολιτικοοικονομικό χώρο, όπου οι κυρίαρχες μερίδες του κεφαλαίου με επικεφαλής το γερμανικό κεφάλαιο, έχουν επιβάλλει σε πανευρωπαϊκή κλίμακα τις άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκουν να αυξάνουν συνεχώς την εκμετάλλευση των εργαζομένων και των χωρών, αρχής γενομένης με τις πιο ευάλωτες οικονομίες των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου.

·         Η νομισματική ενοποίηση με τους όρους και τις προϋποθέσεις που εξελίχθηκε και υλοποιήθηκε υπήρξε  το μέσο και το «όχημα» για την επιβολή ενός σκληρού και άγριου μονεταριστικού νεοφιλελεύθερου προγράμματος, με δραματικές επιπτώσεις για τα δικαιώματα των εργαζομένων και των κοινωνιών.

·         Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός στην Ε.Ε. είναι πλέον η επίσημη πολιτική της. Επιβάλλεται αυταρχικά, αντιδημοκρατικά και μάλιστα λαμβάνει συνταγματική νομική  ισχύ, ως η μοναδική απάντηση στα προβλήματα της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας. Θεωρείται  ως η μοναδική «ρεαλιστική» απάντηση στα προβλήματα της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας. Διασφαλίζει την κερδοφορία των χρηματοπιστωτικών αγορών και του κεφαλαίου σε περίοδο οξείας κρίσης του συστήματος. Επιδιώκει τη μόνιμη και συστηματική αναδιανομή του πλούτου σε βάρος της μισθωτής εργασίας και της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Γεννά μεγάλη φτώχεια, ακραίες κοινωνικές ανισότητες, υψηλά επίπεδα ανεργίας, κατάργηση του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποίηση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών.

·         Θα  ήταν αυταπάτη λοιπόν ως εργαζόμενοι και συνδικάτα να πιστεύουμε –όπως υπαινίσσεται και το σχέδιο της διακήρυξης της Συνδιάσκεψης -- ότι οι αρνητικές επιπτώσεις των πολιτικών οφείλονται σε «εσφαλμένη διάγνωση» και σε ιδεολογικές εμμονές.

Η εμπειρία της Ελλάδας

·         Ειδικά στη χώρα μας αυτές οι πολιτικές εφαρμόστηκαν με τον πιο άγριο, βάρβαρο, αυταρχικό και αντιδημοκρατικό τρόπο. Η Ελλάδα αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Ε.Ε. της κοινωνικής καταστροφής που συντελέστηκε από αυτές τις πολιτικές. Έγινε όντως το πειραματόζωο της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης στην περίοδο της κρίσης.

·         Τα μνημόνια που συμφώνησαν οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις  με την Τρόικα, έγιναν τα εργαλεία για να νομιμοποιηθούν και να προωθηθούν οι νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στη χώρα μας. Το υψηλό και μη-βιώσιμο δημόσιο χρέος  έγινε εργαλείο εκφοβισμού και εκβιασμού της κοινωνίας και των μισθωτών.

·         Τα Μνημόνια επέβαλλαν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα τη βίαιη εσωτερική υποτίμηση.

·         Αυτή έγινε με τη δραματική μείωση των μισθών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας συμπεριλαμβανομένης της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, την πλήρη απορρύθμιση του εργατικού δικαίου, την καθιέρωση και γενίκευση της ευέλικτης – ελαστικής εργασίας σε όλα τα επίπεδα. Έγινε με τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, ιδίως των μικρομεσαίων. 

·         Το κοινωνικό κράτος συρρικνώθηκε. Τα δημόσια κοινωνικά αγαθά δίνονται στους ιδιώτες κερδοσκόπους, η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται, η φορολογία λαμβάνει χαρακτηριστικά λεηλασίας των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων, των μικρομεσαίων επαγγελματιών, των αγροτών, ενώ την ίδια ώρα το μεγάλο κεφάλαιο και όλοι όσοι κερδοσκόπησαν σε βάρος του ελληνικού λαού, παραμένουν στο απυρόβλητο

·         Και όλα αυτά έγιναν με αυταρχικές νομοθετικές παρεμβάσεις, με την επίδειξη ενός συνεχώς αυξανόμενου αυταρχισμού και καταστολής από τις δυνάμεις ασφαλείας, όλων όσων  τόλμησαν και συνεχίζουν να αντιστέκονται, να διαμαρτύρονται, να διαδηλώνουν και να απεργούν.  

·         Το υποτιθέμενο ευρωπαϊκό «δημοκρατικό μοντέλο» του κοινωνικού διαλόγου, αποδείχθηκε μια απάτη για τους εργαζόμενους.    

Κοινές ευρωπαϊκές δράσεις – κοινοί ευρωπαϊκοί εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες

·         Η θεσμοποίηση και συνταγματικοποίηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε επίπεδο Ε.Ε. και Ευρωζώνης, δεν μπορεί παρά να έχει απέναντί της τα συνδικάτα, τους εργαζόμενους  και τους λαούς της. Το νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό σχέδιο είναι καταστροφικό για τις κοινωνίες μας και τον κόσμο της μισθωτής εργασίας.

·         Ωστόσο, σαν συνδικάτα, θα πρέπει επιτέλους να αναρωτηθούμε, εάν αυτό μπορεί να αλλάξει ή αν θα πρέπει να ανατραπεί.

·         Η επιβολή πανευρωπαϊκών νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών και τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, εξοντώνουν την κοινωνία και τους εργαζόμενους.  

·         Απέναντι στη συνολική επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, που σαρώνει και καταργεί κάθε κατάκτηση των εργαζομένων και του κοινωνικού κράτους, οφείλουμε ως συνδικάτα να αντισταθούμε και να συντονίσουμε την αγωνιστική  μας δράση, μαζί με τους εργαζόμενους και τις κοινωνίες.

·         Σήμερα δεν πλήττεται μόνο ο κόσμος της μισθωτής εργασίας. Πλήττονται οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι νέοι και οι νέες που δε βρίσκουν δουλειά, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που εξαφανίζονται από τις πολιτικές συγκεντροποίησης του κεφαλαίου σε λίγες πολυεθνικές επιχειρήσεις.

·         Όλοι αυτοί, αντικειμενικά συνιστούν μια συμμαχία ανατροπής του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού μοντέλου.  Για αυτό και θα πρέπει να συμπορευθούμε ως συνδικάτα με  ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, στη βάση των κοινών μας συμφερόντων.  

·         Όμως, ο αγώνας  για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαών προϋποθέτει την  αλλαγή της κυρίαρχης κοινωνικής και οικονομικής λογικής σε όλα τα επίπεδα: μικροοικονομικό και μακροοικονομικό, εθνικό και ευρωπαϊκό.

·         Η ανάγκη για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι επείγουσα.  

·         Για τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους, ο αγώνας για αλλαγή της πορείας της Ευρώπης, θα πρέπει να είναι ένας ευρωπαϊκού επιπέδου αγώνας, που θα έρθει σε ρήξη με τη λογική του καπιταλισμού των χρηματαγορών και θα στοχεύει στην αναδιανομή του πλούτου και την αλλαγή των συνθηκών ζωής των μισθωτών, καθώς και στην προστασία, ενίσχυση και βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών, του δημόσιου τομέα της οικονομίας και των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης.

·         Είναι, ταυτόχρονα  και ένας αγώνας για τον ριζικό αναπροσανατολισμό της ΕΕ, με στόχο τη δημιουργία ενός πεδίου συνεργασίας και δημοκρατικής, κοινωνικής και οικολογικής ανάπτυξης, στην προοπτική ενός δημοκρατικού και σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της Ευρώπης και των εθνικών κρατών.

·         Η απομάκρυνση της ΕΕ από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ολοκλήρωσης προϋποθέτει αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.  

Κοινοί στόχοι πάλης για τα συνδικάτα στην Ευρώπη

·         Πρώτο και αναγκαίο βήμα είναι αναγκαίο να βρεθεί και να εφαρμοστεί μια άμεση λύση για την αντιμετώπιση του προβλήματος του δυσβάσταχτου και μη βιώσιμου χρέους των  χωρών που υποφέρουν από την κρίση, δίνοντας προτεραιότητα στην οικονομική και κοινωνική τους ανάκαμψη μέσα από την  πραγματοποίηση μιας Ευρωπαϊκής Συνόδου για το δημόσιο χρέος.  Στη Σύνοδο αυτή πρέπει να αποφασιστεί η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους ορισμένων χωρών, το οποίο σε κάθε περίπτωση είναι αδύνατο να αποπληρωθεί πλήρως, ενώ η πληρωμή του υπόλοιπου χρέους πρέπει να συνδέεται με ρήτρα οικονομικής μεγέθυνσης και  προφανέστατα με κοινωνικές ρήτρες, έτσι ώστε να σταματήσει η πλήρης καταστροφή των χωρών που έχουν ήδη υποστεί τεράστια πλήγματα.

·         Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί βασίζονται σε Συνθήκες, οι οποίες όχι μόνο επισημοποιούν το θεσμικό πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αλλά και το συνταγματοποιούν. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και  η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,  θα πρέπει να πάψουν να υπερισχύουν των εθνικών Κοινοβουλίων και της Ευρωβουλής.

·         Η άμεση διακοπή των πολιτικών λιτότητας είναι επιτακτική ανάγκη και η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική θα πρέπει να δίνει προτεραιότητα στην  οικονομική και βιώσιμη  ανάπτυξη,  με κοινωνικό πρόσημο και επίκεντρο τον κόσμο της μισθωτής εργασίας.  

·         Στην Ευρώπη, πρέπει να αγωνιστούμε για πραγματικές αλλαγές στις σχέσεις παραγωγής με βασικό στόχο τη δημιουργία ενός νέου καθεστώτος για τη μισθωτή εργασία, το οποίο θα προβλέπει όχι μόνο την αύξηση των μισθών και των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, αλλά και ένα μεγάλο σχέδιο για την προώθηση της οικονομικής δημοκρατίας.

·         Η απαγόρευση της κρατικής παρέμβασης στους μισθούς μαζί με την νομοθετική κατοχύρωση σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων και την καθολική υποχρεωτικότητα – δεσμευτικότητα εφαρμογής των αποτελεσμάτων τους από το σύνολο των επιχειρήσεων και των εργοδοτών, συνιστά κομβικό σημείο πάλης για τα συνδικάτα. 

·         Το εργατικό δίκαιο σε εθνικό επίπεδο, θα πρέπει να επανακαθιερωθεί και να ενισχυθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

·         Συμπερασματικά: το νεοφιλελεύθερο σχέδιο οικονομικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης έχει καταστεί αδιέξοδο για τους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης.

·         Η αρχιτεκτονική του Ευρώ αποδείχθηκε καταστροφική για τους εργαζόμενους και με όρους οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης,  οι χώρες σε κρίση έχουν επιστρέψει πολλά έτη πίσω.

·         Οι πλεονασματικές χώρες αντλούν μεγάλα οφέλη από την εισροή ρευστότητας που κατευθύνεται σε αυτές για λόγους εμπιστοσύνης, ενώ παράλληλα η ασύμμετρη προσαρμογή καταδικάζει τις  χώρες σε κρίση και ελλείμματα σε μία σισύφεια προσπάθεια.

·         Ο συνδυασμός εφαρμογής περιοριστικής πολιτικής λιτότητας, που γενικεύεται ακόμη και στις οικονομικά ισχυρότερες χώρες, και το ανατιμημένο ευρώ επηρεάζουν αρνητικά τις προσπάθειες των χωρών της κρίσης και οδηγούν την Ευρώπη σε συνθήκες οικονομικού και κοινωνικού αδιεξόδου.

·         Επιπλέον, τα διαφορετικά επιτόκια που ισχύουν σε κάθε χώρα, δημιουργούν συνθήκες ακύρωσης της ΟΝΕ για ένα μέρος της ευρωζώνης, σημαίνουν πρακτικά διαφορετικό νόμισμα, διαφορετική ανταγωνιστικότητα και διαφορετικές προοπτικές στις διάφορες χώρες της ευρωζώνης

·         Η  Ε.Ε πρέπει να σταματήσει να τρομοκρατεί τις κοινωνίες στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Παρά το γεγονός ότι η οικονομική μεγέθυνση αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την δημοσιονομική προσαρμογή, τη σταθεροποίηση της οικονομίας και την εξέλιξη του χρέους, η Τρόικα και τα Μνημόνια αδιαφορούν για το παραγωγικό σύστημα. ( Η Ελλάδα για παράδειγμα έχει χάσει το 25% του ΑΕΠ, έχει απωλέσει ουσιαστικό τμήμα του παραγωγικού της δυναμικού και η ανεργία ξεπερνά το 27%).

·         Σε ότι αφορά στα διαρθρωτικά ταμεία (διαρθρωτικούς πόρους), η ΕΕ θέτει σήμερα ως όρο την επίτευξη των μακροοικονομικών στόχων για την διάθεση επενδυτικών πόρων,  αγνοώντας σκόπιμα ότι πίσω από την δημοσιονομική ή χρηματοοικονομική κρίση βρίσκονται αδυναμίες του παραγωγικού συστήματος των χωρών της Νοτίου Ευρώπης. Η Ε.Ε πρέπει να δει με όρους έκτακτης ανάγκης τις διαδικασίες για την διάθεση των διαρθρωτικών πόρων στις χώρες του Νότου, δεδομένου ότι η ενίσχυση της παραγωγικής βάσης και η οικονομική μεγέθυνση αποτελούν βασική προϋπόθεση για την μακροοικονομική βιώσιμη ανάπτυξη σε όφελος της κοινωνίας. 

·         Όμως όλα τα παραπάνω, απαιτούν από τα συνδικάτα να επανεξετάσουν  τόσο το «σκοπό» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όσο και το περιεχόμενο της με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους.

·         Μια άλλη Ευρώπη, ριζικά διαφορετική στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική της οικοδόμηση θα πρέπει να είναι στόχος των συνδικάτων.

Προτάσεις για το κείμενο της Διακήρυξης   

Με βάση την παραπάνω προσέγγιση, εκτιμούμε ότι το κείμενο της Διακήρυξης των συνδικάτων θα πρέπει να είναι πιο προωθημένο και να συμπεριλάβει τα εξής:

1. Αντιμετώπιση  άμεσα του προβλήματος του δημοσίου χρέους και του βάρους εξυπηρέτησης του μέσα από κεντρική διαχείριση μέρους του χρέους των κρατών μελών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι βασικές κοινωνικές ανάγκες, τα θεμελιώδη δικαιώματα και  η δημοκρατία αποτελούν προτεραιότητα (και δεν μπορούν να θυσιάζονται στο βωμό της εξυπηρέτησης του χρέους.) 
2. Σεβασμός και άμεση αποκατάσταση της ελεύθερης (αυτόνομης) διμερούς συλλογικής διαπραγμάτευσης σε όλα τα επίπεδα, σε όλα τα κράτη μέλη, ώστε το μερίδιο της εργασίας στο προϊόν  να καθορίζεται μέσα από τη συλλογική διαπραγμάτευση και όχι με νομοθετικές ρυθμίσεις και παρεμβάσεις υπέρ των συμφερόντων των εργοδοτών. Ο σεβασμός και η  άμεση αποκατάσταση της αυτόνομης διμερούς συλλογικής διαπραγμάτευσης και των  Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας  σε όλα τα επίπεδα αποτελεί μία από τις βασικές προϋποθέσεις για να διασφαλιστεί μία δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος (σε επίπεδο  πρωτογενούς διανομής), για να ενισχυθεί η εσωτερική ζήτηση  και η απασχόληση και για να περισωθεί το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Σε μακροοικονομικό επίπεδο η εξέλιξη (αύξηση) των μισθών πρέπει να έχει επίσης  σημαντικό ρόλο στην προοπτική    μίας εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής. 
3. Για τον περιορισμό της φτώχειας και των ανισοτήτων  απαιτείται μεταξύ άλλων, η άσκηση δημοσίων πολιτικών προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης του συστήματος  κοινωνικής προστασίας και ασφάλισης, την ενίσχυση της Δημόσιας Παιδείας, Δημόσιας Υγείας, και των κοινωνικών υποδομών (με βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών και δυνατότητες πρόσβασης, ιδιαίτερα, για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα) και τέλος την διαφύλαξη των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών.
4. Αντιμετώπιση άμεσα του προβλήματος της μεγάλης απόκλισης που εδραιώνεται πλέον ανάμεσα στις χώρες σε κρίση και στις άλλες χώρες της ευρωζώνης.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΥΤ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ Για τη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ και την Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη Συνδικάτων

6/2/2014

Η Αυτόνομη Παρέμβαση, έγκαιρα είχε ζητήσει από τη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να συνεδριάσει η Ε.Ε. της Συνομοσπονδίας, με στόχο να συζητηθούν και να αναληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες και δράσεις, για όλα τα ανοιχτά μέτωπα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι.

Ο νέος μνημονιακός κύκλος των αντεργατικών μέτρων που είναι μπροστά μας, δεν επιτρέπει κανένα εφησυχασμό και καμιά αδράνεια από τα συνδικάτα και από τη ΓΣΕΕ να συνεχίζει να είναι απούσα.

Όμως: η ουσιαστική κατάργηση των ΣΣΕ και της ΕΓΣΣΕ, η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων με το «κόλπο» του ΑΣΕ, η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων αρχής γενομένης από τη ΔΕΗ, η επικείμενη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών που θα φέρουν τα ταμεία και τις συντάξεις μια ώρα αρχύτερα στα όρια της κατάρρευσης, τα δραματικά ποσοστά ανεργίας, η φοροκαταιγίδα που δεν έχει σταματημό, η κατάργηση του ΕΟΠΥΥ, η διάλυση του συστήματος υγείας, οι απολύσεις εργαζομένων ιδιωτικού δικαίου στο δημόσιο, ο αυξανόμενος κυβερνητικός αυταρχισμός απέναντι σε όποιον τολμά να αντισταθεί στις μνημονιακές αποφάσεις, φαίνεται να μην απασχολούν καθόλου την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Στη βάση αυτών των προβλημάτων προτείναμε: την ανάληψη πολύμορφων αγωνιστικών δράσεων και πρωτοβουλιών, κοινή συνεδρίαση ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ για συντονισμό δράσης ιδιωτικού – δημόσιου τομέα και την παραπέρα αγωνιστική παρέμβαση και κλιμάκωση του αγώνα του σ.κ.

Για μια ακόμα φορά, η πλειοψηφία με κοινή γραμμή ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ προσπέρασε όλα τα παραπάνω σα να μην τρέχει τίποτε. Σα να μη ζει σε αυτή τη χώρα.  

Καμία ενημέρωση, καμία πρόταση, καμία εισήγηση, καμιά ιδέα.

Καμιά αγωνία για την οργάνωση της αντίστασης των εργαζομένων απέναντι στη συνεχιζόμενη κοινωνική καταστροφή, κανένα σχέδιο συντονισμού των επιμέρους αγώνων που αναπτύσσονται μέσα σε δύσκολες συνθήκες.

Ακόμα και αυτές, οι δικές τους γενικόλογες αποφάσεις στο Γενικό Συμβούλιο για οργάνωση και προετοιμασία των αγώνων, αγνοούνται επιδεικτικά με μια γραφειοκρατική νοοτροπία άνευ προηγουμένου.

Η απόδραση από τα προβλήματα και η διευκόλυνση αντικειμενικά της μνημονιακής πολιτικής, φαίνεται ότι έχει πια καταστεί κεντρική γραμμή της πλειοψηφίας.

Το ΠΑΜΕ από την πλευρά του και για τους δικούς του λόγους, συνεχίζει την ιδιότυπη και σιωπηλή «συμπόρευση» με την πλειοψηφία, που αναπαράγει την αδράνεια. Διευκολύνει την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ με τη δήθεν αδιάφορη και ουδέτερη στάση του, ως προς το τι συντελείται στην τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση, δίνοντας ουσιαστικά άλλοθι στην πλειοψηφία να απαξιώνει συνολικά το σ.κ. και να ακυρώνει το ρόλο του.

Στην ίδια λογική κινείται η επιλογή του ΠΑΜΕ με την απόδρασή του και από τη θέση του Προέδρου κατά τη συγκρότηση του Προεδρείου του ΕΚΑ και από τη μη συμμετοχή στη συγκρότηση Προεδρείου στην ΑΔΕΔΥ, όπου από μια δήθεν «αγωνιστική» στάση, προτιμά να παραμείνει σε ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ το Προεδρείο της ΑΔΕΔΥ.

Η ηγεσία του ΠΑΜΕ συνεχίζει, στο όνομα της ταξικής καθαρότητας, να βαδίζει στο δρόμο του πολιτικοσυνδικαλιστικού απομονωτισμού και της σεχταριστικής λογικής. Επιμένει να αφαιρεί και όχι να προσθέτει δυνάμεις στην αναγκαία μέγιστη δυνατή συσπείρωση των εργαζομένων, ως αντίπαλου πόλου απέναντι στη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή καταστροφή.

Με επιμονή μας, τελικά η Εκτελεστική Επιτροπή αποφάσισε να πραγματοποιήσει ολομέλεια της Διοίκησης το αμέσως επόμενο διάστημα, προκειμένου να υπάρξει ένας προγραμματισμός δράσης για όλα τα επίδικα ζητήματα και να διοργανωθούν κοινές συναντήσεις με τις ομοσπονδίες εργαζομένων στις επιχειρήσεις που οδηγούνται στο σφαγείο της ιδιωτικοποίησης, με στόχο την ανάληψη συντονισμένης δράσης.

Για την Ευρωπαϊκή Διάσκεψη των συνδικάτων του νότου.

Κατά τα λοιπά και παρά την επιμονή μας, να ληφθούν ουσιαστικές αποφάσεις για όλα τα ανοιχτά μέτωπα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, εξάντλησε τη συνεδρίαση στην διοργάνωση της Ευρωπαϊκής Συνδιάσκεψης των συνδικάτων των χωρών του νότου (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Κύπρος, Ελλάδα), στα μέσα Φλεβάρη.

Ακόμα και αυτήν την πρωτοβουλία, η οποία υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντικό γεγονός στην πορεία για την αναγκαία  διεθνοποίηση του αγώνα των εργαζομένων και στην οργάνωση συντονισμένων αντιστάσεων, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ φροντίζει να την υποβαθμίζει.

Χωρίς καμιά πρότερη ενημέρωση των οργάνων, χωρίς κανένα σχεδιασμό ως προς το ουσιαστικό της περιεχόμενο, φαίνεται να την οδηγεί σε μια (δημοσίων σχέσεων)  «συνάντηση κορυφής συνδικαλιστικών ηγεσιών» και όχι ως το πρώτο αναγκαίο βήμα για το συντονισμό των αγώνων των εργαζομένων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Ως  Αυτόνομη Παρέμβαση, υποστηρίξαμε ότι έστω και αργά, η Ευρωπαϊκή Διάσκεψη των συνδικάτων (την αναγκαιότητα της οποίας έχουμε θέσει εδώ και δύο χρόνια), θα πρέπει να πάρει ουσιαστικά χαρακτηριστικά αγωνιστικής συντονισμένης δράσης.

Η συζήτηση που θα γίνει στη Διάσκεψη, θα πρέπει να λάβει ουσιαστικό πολιτικό και συνδικαλιστικό περιεχόμενο, να αναλύσει το μέγεθος της οικονομικής κοινωνικής καταστροφής που συντελείται στις κοινωνίες και τους εργαζόμενους από τις μνημονιακές πολιτικές της νεοφιλελεύθερης λιτότητας που επιβάλλει η Ε.Ε. και να καταλήξει σε μια πειστική εναλλακτική πρόταση των συνδικάτων, που θα υπερβαίνει τις γνωστές προσεγγίσεις και προτάσεις της ΣΕΣ για το ρόλο και την προοπτική της Ε.Ε.

Πάνω από όλα όμως, στη Διάσκεψη απαιτείται να υπάρξει ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα που θα καταδικάζει τις πολιτικές της Ε.Ε. και θα οδηγούν με καθαρά αιτήματα στη συντονισμένη αγωνιστική δράση των συνδικάτων όχι μόνο στο νότο αλλά και πανευρωπαϊκά.

Αυτό που απαιτείται είναι η ανάπτυξη και ο συντονισμός ευρωπαϊκών εργατικών  και κοινωνικών αγώνων, με συνέχεια, με κοινό σχέδιο και με προοπτική, που θα βάλουν τη σπίθα μιας νικηφόρας ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού σε όλη την Ευρώπη και θα σηματοδοτήσουν ένα διαφορετικό προοδευτικό τοπίο για τους εργαζόμενους.