Εργατικός ή «βρετανικός» ο «Δεκέμβρης» του 2010;

Αρθρο του Στάθη Τραχανατζή, Αντιπροέδρου ΕΚΑ

Αναδιομεσίευση από την Αυγή (10-7-2010)

Η Ελλάδα αλλάζει. Στους επόμενους μήνες θα είναι μια άλλη χώρα από αυτή που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια. H κίνηση των οχημάτων στους δρόμους έχει ήδη μειωθεί. Ταξί μπορεί πλέον να βρεις εύκολα, αλλά δεν μπορείς να το πληρώσεις. Ποιος να το πίστευε πριν από χρόνια ότι η οικονομική κρίση θα αναγκάσει τους Έλληνες πολίτες να χρησιμοποιούν λιγότερο τα Ι.Χ. τους. Να κλείνονται περισσότερο στα σπίτια τους.

Θα γίνουν περισσότερο «Ευρωπαίοι» τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα. Η βαρβαρότητα των μέτρων της κυβέρνησης του ΔΝΤ και της Ε.Ε. που λαμβάνονται σε μία χώρα που δεν έχει το παραμικρό δίκτυο κοινωνικής προστασίας, θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση τους εργαζόμενους. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ νιώθει μια απέραντη συγκίνηση και δικαίωση αυτό το διάστημα από τη «σοσιαλιστική» προσαρμογή του κυρίου Παπανδρέου. Το «Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» ίσως είναι ένα σύνθημα που τώρα του ταιριάζει. Ο καλός υπηρέτης κύριος Λοβέρδος, αποδεχόμενος τις προσταγές της κυβέρνησης στην οποία ενσυνειδήτως συμμετέχει, τις εντολές του ΔΝΤ και της Ε.Ε. κάνει τη ζωή των εργοδοτών πιο εύκολη. Θέλει να ενισχύσει τις επιχειρήσεις και να τις απελευθερώσει από τα «βαρίδια» των αποζημιώσεων των εργαζομένων. Πρέπει να είναι ελεύθερες να απολύουν και περισσότερους, και με λιγότερα χρήματα σε αρκετές «άτοκες» δόσεις.

Οι κυβερνήσεις και το υπουργείο Εργασίας βοηθούν επί χρόνια τις «άγιες» εταιρείες, ελληνικές και ξένες, να ληστεύουν μόνιμα ή προσωρινά τα ασφαλιστικά ταμεία. Και τώρα θέλουν να τους επιδοτήσουν και ένα μέρος των εισφορών τους. Τους βοηθούν με τη μη ύπαρξη των ελεγκτικών μηχανισμών αλλά και με την περίεργη συμπόρευση των επιθεωρητών εργασίας για τους οποίους θα έπρεπε να καθιερωθεί το «πόθεν έσχες», για να μπορούν να παραβιάζουν ακόμα και αυτούς τους αντεργατικούς νόμους του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Τους βοηθούν με την εγκληματική ατιμωρησία για δεκάδες χιλιάδες εργατικά ατυχήματα που είναι δολοφονίες εργαζομένων. Τους βοηθούν με την πλήρη κάλυψη από το υπουργείο Εργασίας της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της απενεργοποίησης στην ουσία του δικαιώματος του συνδικαλίζεσθε στην Ελλάδα.

Οι γιαγιάδες και οι παππούδες συνταξιούχοι δημοσίου αλλά και ιδιωτικού τομέα θα πρέπει να το σκεφθούν καλά για να πάρουν ένα δώρο στα εγγόνια τους το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα. Τους το απαγορεύουν τα μέτρα της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Πολύ περισσότερο, δεν θα μπορούν να βαστούν ως κομπόδεμα το δώρο του Πάσχα ή των Χριστουγέννων για τους επόμενους μήνες.

Μέχρι σήμερα έχουμε δει πρωτοβουλίες Ελλήνων πολιτών να στέλνουν φάρμακα στους φίλους Παλαιστίνιους. Σε λίγο θα βλέπουμε πρωτοβουλίες Ελλήνων πολιτών να δίνουν φάρμακα σε αυτούς που δεν θα μπορούν να τα αγοράσουν.

Πολίτες κρεμούν πλέον έξω από τους κάδους των απορριμμάτων καθαρές σακούλες με ψωμί της προηγούμενης ημέρας για να μπορούν αυτοί που δεν έχουν ούτε και αυτό να το καταναλώσουν.

Η οικογένεια της διπλανής πόρτας ζητά ευγενικά την άδεια από τους γείτονες να χρησιμοποιήσει το μπάνιο τους γιατί στο δικό τους διαμέρισμα έχει κοπεί το νερό και το ηλεκτρικό, μια και δεν μπορούν να το πληρώσουν.

Γεύματα αλληλεγγύης σκέπτονται να δημιουργήσουν στις γειτονιές ομάδες αλληλεγγύης, και τα ονομάζουν τσιμπούσια της γειτονιάς για να μην προσβάλουν αυτούς που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε την τροφή τους.

Αυτή είναι η σκληρή ελληνική πραγματικότητα που διαδέχτηκε την «ισχυρή» Ελλάδα του κυρίου Σημίτη και την «υπερήφανη» Ελλάδα του κυρίου Καραμανλή. Η Ελλάδα των τελευταίων 20 χρόνων που απελευθέρωσε… τις εργασιακές σχέσεις, που ιδιωτικοποίησε πολλές επιχειρήσεις, που μείωσε το κοινωνικό κράτος, που μείωσε τα ασφαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων. Όλα αυτά τα πραγματοποίησε για να τονώσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και της Ελλάδας. Με όλα αυτά όμως, αντίθετα, φτάσαμε λίγο πριν τη χρεοκωπία της χώρας. Και τώρα μας προτείνουν αυτοί οι ίδιοι οι δημιουργοί αυτής της κρίσης να αποδεχθούμε πιο σκληρά ευεργετικά μέτρα για τις δυνάμεις της αγοράς και του κεφαλαίου.

Αυτή τη χρονική στιγμή «Η αριστερά μελαγχολεί», βρίσκεται από μόνη στη γωνία, μακριά από αυτούς που τη χρειάζονται, ομφαλοσκοπεί, διασπάται ξανά, αναλώνεται σε συζητήσεις ατελείωτης χρονικής διάρκειας που δεν δημιουργούν ενωτικές δράσεις.

Ζει η αριστερά το δικό της «δράμα». Της απόστασης από την κοινωνία. Έχει χάσει το προνόμιο της αυθεντικής επαφής με αυτούς που πληρώνουν ακριβά την κρίση που άλλοι δημιούργησαν. Γέμισε η αριστερά από πολιτικούς επιστήμονες, επικοινωνιολόγους, εκλογολόγους, που είναι μεν χρήσιμοι, αλλά δεν μπορούν να καλύψουν το χάσμα επικοινωνίας και δράσης της αριστεράς με τις δυνάμεις της εργασίας και της προοδευτικής διανόησης.