Με νέα λαθροχειρία Κουτρουμάνη - εργοδοτών ολοκληρώθηκε το έκτρωμα...

του Παναγιώτη Κυριακούλια

Οργανωτικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος (ΟΙΥΕ) και μέλος της συντονιστικής επιτροπής της Αυτόνομης Παρέμβασης

 

Οκτώ μόλις ημέρες μετά τη λαϊκή ετυμηγορία που με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο έστειλε το μνημονιακό τερατούργημα του Ν. 4046/12 στο καλάθι των αχρήστων, ήρθε η ώρα της υλοποίησης της διαβόητης Πράξης Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ Νο 6), σύμφωνα με την οποία τερματίζεται βίαια και η τρίμηνη περίοδος της επέκτασης της εφαρμογής των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (14.5.2013).

Ωστόσο έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητη η απίστευτη λαθροχειρία της Ερμηνευτικής Εγκύκλιου που εξέδωσε στις 12.3.2012 ο υπουργός Εργασίας, η οποία -προφανώς με εργοδοτική υπόδειξη- προσπάθησε να υπερβεί ακόμα και την ίδια τη μνημονιακή αντεργατική διάταξη της ΠΥΣ Νο 6. Σύμφωνα με την τελευταία, όλες οι ΣΣΕ που είναι σε ισχύ 24 μήνες ή και περισσότερο στις 14.2.2012 λήγουν αναγκαστικά στις 14/2/2013 και όχι νωρίτερα.

Πρόκειται πρακτικά για την μεγάλη πλειοψηφία των ΣΣΕ, που είχαν υπογραφεί κατά το 2010, είχαν διάρκεια μεγαλύτερη του ενός (1) έτους και είχαν μετατραπεί σε αορίστου χρόνου (άσχετα από τον εάν ανέγραφαν ημερομηνία λήξεως ή όχι), αφού σαφώς ορίζεται στο άρθρο 9 του Ν. 1876/90 ότι «Κάθε συλλογική σύμβαση εργασίας, που προβλέπει διάρκεια ισχύος πέρα από ένα έτος θεωρείται ότι έχει αόριστη διάρκεια».

Η Ερμηνευτική Εγκύκλιος, εντελώς αυθαίρετα, αναφέρει ότι όσες ΣΣΕ αναγράφουν ημερομηνία λήξεως παύουν δήθεν να ισχύουν στις 14.2.2012 και με το τρίμηνο της παράτασης στις 14.5.2012.

Αυτό άνοιξε τα πανιά στους εργοδότες ώστε από σήμερα να αρχίζουν παράνομα να εφαρμόζουν μονομερώς την «περιορισμένη μετενέργεια» του βασικού μισθού και των 4 επιδομάτων, εφόσον αυτά προβλέπονται από την οικεία ΣΣΕ.

Με τον τρόπο αυτό γίνεται προσπάθεια να καταργηθούν πάνω από 130 καταγεγραμμένες κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές ΣΣΕ, που εξακολουθούν και ισχύουν, βάσει της Μνημονιακής ΠΥΣ. Δεν είναι τυχαίο ότι χθες το πανικόβλητο μετεκλογικά υπουργείο Εργασίας αναθεώρησε εν μέρει την προγενέστερη εγκύκλιό του.

Βέβαια, οι πιο «ενημερωμένοι» εργοδοτικοί φορείς (π.χ. ξενοδόχοι, ασφαλιστικές εταιρείες, ΣΕΛΠΕ) φρόντισαν να καταγγείλουν τις ΣΣΕ ζητώντας μειώσεις έως και 35% (μέχρι σήμερα έχουν καταγγελθεί βάσει στοιχείων του ΟΜΕΔ μόλις 25 από τις 130 ΣΣΕ), ώστε να ροκανίσουν το τρίμηνο της επέκτασης και να περάσουν σύντομα και «νομότυπα» στο καθεστώς της περιορισμένης μετενέργειας και αμέσως μετά στις εκβιαστικές ατομικές συμβάσεις των 586 ευρώ.

Πέραν όμως από τη νομική πλευρά του ζητήματος για το ποιες ΣΣΕ ισχύουν και πότε αρχίζει η μετενέργεια, το ουσιώδες είναι ότι με τα δύο αντεργατικά Μνημόνια ξηλώθηκε το σύνολο του δικαίου των συλλογικών συμβάσεων στη χώρα μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατά τη διάρκεια του Πρώτου Μνημονίου θεσμοθετήθηκαν: α) η υπερίσχυση των «επιχειρησιακών» Συλλογικών Συμβάσεων έναντι των κλαδικών, ακόμα και στις μικροσκοπικές επιχειρήσεις μέσω της απόδοσης ικανότητας για τη σύναψή τους από το έκτρωμα της «Ένωσης Προσώπων», β) η κατάργηση της κήρυξης των ΣΣΕ ως υποχρεωτικών για το σύνολο των εργοδοτών ενός κλάδου και γ) η διάλυση του ΟΜΕΔ με τελευταίο χτύπημα την κατάργηση του δικαιώματος μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία.

Σε όλα αυτά βέβαια προστέθηκε και η κατάργηση της ΕΓΣΣΕ με τη νομοθετική μείωση των κατώτατων μισθών κατά 22% και 32% για τους νέους.

Μόνο ένα τέλος μπορεί να μπει σε αυτό, το πλέον αντεργατικό κατασκεύασμα που γνώρισε ποτέ μια δημοκρατική χώρα. Και αυτό δεν είναι άλλο από το να γίνει άμεσα σεβαστή η πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία, να καταργηθεί η ΠΥΣ και να αποκατασταθούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας με πλήρη επαναφορά του Ν. 1876/90. Η συνέχιση και η ένταση των εργατικών αγώνων για την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων είναι και ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στην παραπάνω κατεύθυνση.